İLK GÜN..

Geçen hafta boyunca 1-2 satlik alıştırma günlerine gittiğimiz halde bugünün anlamı farklıydı ikimiz için.Nede olsa okulun asıl ilk günü bugün.Sabah erkenden güler yüzüyle kalkıp mızmızlık yapmadan hazırlıklarımzı tamamladık.Kapının önüne çıktığımızda sanırım ben ,Eylül Ilgın'dan daha heyecanlıydım.Okulun merdivenlerini alıştığını kanıtlamak istercesine tek başına çıkmak istedi.Alıştırma haftasında da ayrılık sorunu yaşamamıştık,şükürler olsun ki bugünde yaşamadık.Hatta ağlayıp,sızlayan bir sürü çoçuğa inat(ki nedense hepsi erkekti:) " Ben iyiyim,merak etme."diyerek beni eve gitmem için ikna etmeye çalıştı.

Ama her konuda inanılmaz geniş olan ben nedense bırakıp gidemedim onu.Sanırım onun bana değil,benim ona ihtiyacım olduğu için gidemedim.Onun bu kadar hızlı büyümediğine inanayım diye eve geri dönemedim.Başka annelerle konuşurken,sınıfın kapısı bir an açılırda,bensiz geçirdiği dakikalarda neler yaptığını görebilirim diye bekledim.Tamam kabul ediyorum,bugün aşırı duygusal davrandım ama bazen ona yetişemediğimi düşünmek beni delirtiyor.Bugünde o günlerden biriydi galiba.



Sınıfın kapısı açılıp tren olmuş bir halde sınıftan yemekheneye giderlerken neradeyse ağlayacaktım.Görende çocuk üniversiteden mezun oluyor zanneder:)Topu topu 5 yaş grubu anasınıfına yarım gün gidiyor ama kazın ayağı öyle olmuyor.Her nefes alışı armağan değerinde olunca bu minik şeylerin,yaptıkları herşey şölen değerini alıyor gönüllerde...

Sonunda yarım günün sonuna geliyoruz.Terden sırılsıklam olan üstünü değiştirip eve yollanıyoruz. Eylül Ilgın her yaptığını,hiçbirşeyi atlamadan anlatmaya çalışıyor bana;bense onu dinliyorum ama aklım ,her dakika büyüyen bu mucizeyle ilerde başıma gelecekleri tasarlamaya çalışıyor.

İlk günümüz birazda parkta oynayarak sona erdi ama nedense bu yarım gün beni ondan daha fazla yordu:)Okul maceramızı bile keyifle hale getirdiğin için sağol güzel kızım,Seninle duyduğum gurur her gün biraz daha artıyor.